Ik heb de voorbij weken nauwelijks geschreven. Ik had writer’s block. Of neen, twee blokjes. Aan mijn been. Soms letterlijk, soms figuurlijk. Julie en Olivia. Drie en één jaar oud. Want onze crèche was met vakantie. Vier weken! Vier weken fulltime moederen en vaderen, soms samen, soms alleen, met af en toe een korte break (lang leve oma en opa!).

Het continue leven in huis bleek moeilijk te combineren met het schrijven van een wekelijkse blogpost. Vooral omdat er overdag soms nachtelijke slaaptekort gecompenseerd moest worden. Ik ben geen aangenaam mens wanneer ik slaap tekort kom. Dus in plaats van te schrijven, besloot ik om op de momenten die het toelieten te rusten, te slapen, te nietsen. Je zou het ook luiheid kunnen noemen, maar dan heb je wellicht nog nooit een huishouden met twee peuters gerund.

Oh, luiheid… Waar is de tijd naartoe dat vakantie gelijkstond met luieren? Met urenlang in de tuinstoel liggen zonder tijdsbesef (behalve het besef dat je je op tijd en stond eens moest omdraaien). Of dat vakantie gelijkstond met feesten? Gentse Feesten (7 à 8 avonden op de 10) een feestjes bij vrienden (minstens 1 BBQ per week).

Ok, ik geef het toe, ik ben aan het overdrijven. Natuurlijk gaan we nog naar de Gentse Feesten. We gingen dit jaar één namiddag met de kroost (naar de springkastelen van Gentopia, voor de kenners) en één avond all the way. Of zo was het plan. Een plots opkomend buikgriepje zorgde voor vroegtijdig afdruipen. Of zou het toch die verdomd lekkere spitburger geweest zijn?

En natuurlijk zijn er nog BBQ’s met/bij de vrienden. Ok, het vraagt wat meer organisatie (Reisbedjes: check! Luiertas: check! Reserve-/Slaap-/Zwemkledij: check!), maar zodra alle kindjes in bed liggen en de babyfoons stilvallen, zijn we weer de bende van vroeger. En onze mini-me’s kunnen het ‘s namiddags gelukkig ook best goed met elkaar vinden. Behalve als er snoepjes gedeeld moeten worden. Of prinsessenjurken. Dat spreekt voor zich.

#littlemoments

Vakantie met kleintjes is zeker niet alleen maar veel werk. Cliché o cliché er zijn ook veel mooie momenten. De leukste vind ik die waarop je je dankzij je little ones weer even zelf terug kind voelt. Zoals:

  • Joske kocht recent een stadsfiets en kinderzitje, waardoor we voor het eerst met ons vier op uitstap konden met de fiets. De lachende snoetjes achterop waren goud waard. En maar proberen handjes te geven. En wij maar roepen: Niet doen, dat is gevaarlijk! Mama en papa gaan vallen!
  • Een dagje naar de Antwerpse Zoo met pepe Nola (peter Nicholas) en Noah. Samengevat in 4 kleuterkreten: Met de trein! Diertjes! Een speeltuin met zand! Frietjes! (Samengevat in één papakreet: Een speeltuin met Duvel! :-))
  • Wateractiviteiten = instant happiness! Samen in bad, een emmer water op het terras, plonsen in het kleine zwembadje of in regenplassen springen.
  • Onverwachts bij oma en opa binnenspringen en ontdekken dat die op een ongebruikelijk laat uur nog mosselen aan het eten zijn. Julie nestelde zich op de schoot van opa en at zowaar zijn hele bord leeg. Met mosselsoep en al. En opa? Die zag dat het goed was.
  • Ijsjes! Waterijsjes! Bumba-ijsjes! K3-ijsjes! (Studio 100 heeft het goed begrepen)

Vegetarisch dineetje

Ik had deze vakantie dan misschien wat minder tijd om te schrijven, gekookt heb ik uiteraard wel. Ik gaf zelfs mijn eerste volledig vegetarisch etentje (de gedroogde worstjes bij de apero niet meegeteld). Tussen al die meatlovers in onze vriendenkring zit namelijk één witte raaf: de Fré. Al sinds zijn jeugd dierenvriend en vleesweigeraar. Voor hem en zijn gezin bokste ik een volledig vegetarisch dineetje in elkaar. En het was top (al zeg ik het zelf). We aten:

 

Writer's block