Vanmorgen kreeg ik een fantastisch verjaardagscadeau: twee flinke meisjes bij het ontbijt. Dat was de voorbije week wel anders. Bij Olivia bleek de combinatie van net naar school gaan en een zware verkoudheid nefast voor het ochtend (en ook wel avond) humeur. Met het nodige drama als gevolg. Neen, niet die beker (en ook niet die en die). Neen, geen staartje maken. Neen, ik wil zelf mijn jas dicht doen. Neen, niet Maya maar Superwings. *Zucht*

Maar vanmorgen was alles dus peis en vree. Toen we Julie uit bed haalden en Joske haar vroeg om mij drie verjaardagskussen te geven, kreeg ik in de plaats twee zoenen en een dikke knuffel. ‘Want dat is ook drie, he mama’. *Smelt* En daarna feliciteerde Olivia mij met twee plakzoenen en… een luide pjot. Ook dat vond ik best schattig.

Bij het ontbijt aten ze rustig en vrolijk hun boterhammetjes op. Er werden gekke bekken getrokken en rare geluidjes gemaakt. Olivia zong ‘kind van de duivel’ (wat ze dan oh ironie net vanmorgen niet was). En ik werd overvallen door een gevoel van intens huiselijk geluk. Twee gezonde, vrolijke, knappe dochters en een dito Joske. Meer moet dat niet zijn voor een 36ste verjaardag!

Gisterenavond keken we naar de tweede aflevering van Taboe, waarin Philippe Geubels een week doorbracht met vier ongeneselijk zieke mensen. Ik zag een mama van twee jonge kinderen vertellen over de schrik dat haar kinderen haar zullen vergeten als ze dood is. *Slik* Ik werd er stil van. En ging die van mij nog een extra nachtzoentje geven bij het slapengaan. (When I count my blessings, I always count you twice…)

#dagenzonderklagen, ik doe er niet aan mee. Want eens goed ‘ventileren’ kan ook deugd doen. Maar bij deze een pleidooi voor #dagenomtekoesteren. Vandaag: check!

Om te ‘vieren’ dat ik stilaan richting tram vier begin te gaan, gaf ik dit weekend een feestje. Het thema was ‘Italiaans buffet’ en het viel geweldig in de smaak (al zeg ik het zelf…).

We aten onder andere:

huiselijk geluk